Vajtimi nuk paraqitet si virtyt në politikë
Një anekdotë tregon se si një njeri shkon tek rrobaqepësi me një cop stofi për një kostum. Rrobaqepësi i merr masën dhe fillon ta presë kostumin. “Shiko, dua edhe një xhamadan”- i thotë klienti.
“Nuk del stofi”- ia kthen ai. “Bëje, e di vet se si”-insiston klienti. “Po mirë”-ia kthen prapë rrobaqepësi. Kur vajti klienti të merrte kostumin, se pa xhamadanin dhe pyeti: “Ku është xhamadani?”.“E ke në xhepin e vogël të pantallonave”-ia kthen rrobaqepësi.
Anekdota, mendoj se përshkruan më së miri çasjen e politikanit Jakup Krasniqi në shkrimet e tija autoriale, tregon se si ai po e kërkon xhamadanin kot, pasi tek rrobaqepësi kishte shkuar me copën e stofit jo të mjaftueshëm.
I tillë është edhe shkrimi i fundit i tij, i botuar në gazetën Zëri dhe disa të tjera me titull “Serbia ndërton në Kosovë si në tokë të babës”.
Shkrimi gjithsesi të jetë vrojtues dhe përshkrues sikur të jetë e një gazetari që jep lajmin se çka po ndodhë, e jo një politikani që tregon se çfarë do të duhej të ndodhte.
Si duket, politikani Jakup Krasniqi po harron se çfarë stofi dha politika e Kosovës tek rrobaqepësi dhe kot tani kërkohet xhamadani. Po harron edhe pse vet ishte akter në bisedimet e Vjenës, para dizajnit të dukjes së statusit të shtetit të Kosovës.
Po harron se çfarë përmbanë plani i Ahtisarit dhe rëndësinë e tij, e i cili shkon përtej Kushtetutës së shtetit të Kosovës.
Po harron se ai plan, gjegjësisht pikat e tij kalonin me shpejtësi në Kuvendin e Kosovës, të cilin e drejtonte ai.
Po harron se tani politika në Kosovë duhet të bëhet pa xhamadanin dhe brenda kësaj kornize të nxirret maksimalja e mundshme.
Do të doja që politikani Jakup Krasniqi në qëndrimet e tija të shprehte më shumë pragmatizëm dhe rrugë të zgjedhjeve për shumë çështje politike e jo vajtim apo përshkrim të gjendjes.
Mendoj që ky të jetë roli i politikës dhe drejtuesve të saj, e cila përfshinë përgjegjësinë duke kryer veprën e duhur në kohën e duhur , ndryshe humbet koha.
Konstatimi juaj se politikanët tanë, të cilët biseduan në Bruksel, duke qenë të rrethuar me njerëz jokredibilë e të papërvojë më kthyen në një kohë tjetër e që më duket të jetë viti 2004, kur botova në shtypin e kohës shkrimin “Servilët dhe steriliteti politik”, e i cili mbase ju e dini u dedikohej tendencave për anashkalim të meritokratëve brenda subjektit që ju e drejtonit asokohe.
Ju pas pak ditësh, nëse ju kujtohet dhatë një intervistë të gjatë dhe mbase titulli i saj ishte i qartë që subjekti që drejtonit duhet të lirohet nga meritokratët dhe sot kemi këtë realitet, e i cili unë mendoj që pas kaq vitesh duhet riparuar për t’u kthyer e adoptuar thënies popullore “Nuk është njejtë si me t’leme si me t’bleme”.
Zoti Krasniqi, e kam të qartë se politikës në Kosovë i duhet një konsensus i ridizajnuar nacional karshi mungesës që ka dhënë ajo në kohë të caktuar dhe joekzistencës së stofit për xhamadanin.
Ju mund ta keni rolin e duhur në arritjen e këtij synimi, pasi që edhe të bashkuar në këtë konsensus vështirë e kemi për të arritur tek caku i dëshiruar, e lëre më përplot me polarizime e demonizime.
