Shkruar nga Ali Hertica

Sidoqoftë, ky pozicion është disi formalist dhe jo pa rrezik për kohezionin social në shoqëri. Mbi të gjitha, ne tani jetojmë në një shoqëri pluraliste.

Një demokraci thjesht zgjedhore, në të cilën votuesit thirren në çdo katër ose çdo pesë vjet për të votuar, nuk është e mjaftueshme për të gjeneruar një sens të mjaftueshëm të shoqërisë në shoqërinë tonë. Demokracia gjithashtu duhet të jetë pjesëmarrëse dhe t'i japë qytetarit përshtypjen dhe bindjen se edhe ai i përket.

Njerëzit gjithnjë e më shumë po zëvendësohen nga një popullatë që është pjesë e një procesi të integrimit dhe bëhet lehtësisht viktimë ose ndihet viktimë e të gjitha formave të diskriminimit.

Që nga rënia e Murit të Berlinit, vetëm 25 vjet më parë, shpërthimi i komunizmit dhe shpërthimi i Bashkimit Sovjetik, shumë vende kanë pasur një sistem demokratik zgjedhor.

Por përvoja sugjeron që ato nuk shndërrohen menjëherë në një shoqëri demokratike. Kjo kërkon lirinë e shprehjes dhe lirinë e shoqërimit, një gjykatë të pavarur, hyrjen e opozitës në mediat zyrtare, luftën kundër diskriminimit dhe pabarazive.

Edhe në demokracitë tona perëndimore, kujdesi i nevojshëm merret pothuajse çdo ditë. Fakti që statistikat tregojnë se në shumë vende, disa përqind e popullsisë zotëron deri në 40 deri 50% të pasurive është shumë shqetësuese, gjithashtu për ndjenjën e drejtësisë.

Sëmundja përkeqësohet kur duket se pasuritë shumë të mëdha dhe fitimet e larta të korporatave i shpëtojnë taksueshmërisë sepse njerëzit e përfshirë arrijnë të krijojnë mundësi shumë të sofistikuara të shmangies së taksave.

Dialogu social është gjithashtu i rëndësishëm për një demokraci në mënyrë që të korrigjojë përfitimet e një ekonomie të tregut dhe të sigurojë një shpërndarje të drejtë të pasurisë. Nevoja për këtë tani gjithashtu duket se është intensifikuar në Belgjikë.

Konsultimi midis qeverisë dhe grupeve të mëdha të interesit është i dëshirueshëm dhe madje i domosdoshëm në një demokraci të plotë, e cila shkon përtej një kuti votimi sporadike,dhe lëvizjes sindikale mund të ishin shmangur nëse konsultimi i formimit do të kishte dalë ndryshe.

 Të ashtuquajturat parti  të përpunuar  një program të gjerë dhe të detajuar të rimëkëmbjes socio-ekonomike deri në tetor. Sipas mendimit tim kjo nuk ishte shumë e dobishme në mënyrë taktike.

Ndërhyrja e sigurimeve shoqërore, e cila menaxhohet nga partnerët socialë dhe gjithashtu është e financuar në një masë të madhe me kontributet e punëdhënësve dhe punonjësve, duhet të diskutohet dhe të diskutohet plotësisht me të njëjtët partnerë socialë në fazën e parë.

Në deklaratën e qeverisë do të kisha kufizuar programin e nevojshëm të rimëkëmbjes në objektivat thelbësorë në fushën socio-ekonomike dhe buxhetore, duke marrë parasysh edhe detyrimet evropiane.

Objektivat e mëdha mund të dorëzoheshin në Parlament në mënyrë të besueshme, të përcaktueshme, pa marrë parasysh detajet e arritjeve të tyre.

Diskutimi në lidhje me masat konkrete që duhen ndërmarrë menjëherë duhet t'i referohej qeverisë së re në dialogun social me partnerët social, pasi të kishte fituar besimin e Parlamentit. Për më tepër, programi qeveritar mund të kishte referuar në mënyrë të shprehur dëshirën për të arritur një qasje gjithëpërfshirëse sociale.

Sot, partnerët socialë kanë përshtypjen se janë përballur me fakte të arritura dhe se diferenca e negociatave që mbetet është shumë e kufizuar dhe më tepër një leckë .

Qeveria e re mund të ketë lënë mënjanë kohën për një bisedim gjithëpërfshirës shoqëror gjatë pushimeve të mëdha, nëse është e nevojshme deri në fund të shtatorit ose tetorit të këtij viti.

Sidoqoftë, me paralajmërimin se vendimet e qarta dhe për këtë arsye marrëveshjet ishin të nevojshme, nëse vetëm për t'iu përgjigjur shenjave të gishtërinjve evropianë.