Shkruar nga Ali Hertica

Në qasjen racionale, politika zhvillohet dhe zbatohet në mënyrë të planifikuar: objektivat e politikës formojnë pikën fillestare dhe mjetet dhe njohuritë dhe informacionet kërkohen për mjete për të arritur ato objektiva.

Prandaj mund të konsideroni studiuesit e politikës si mbështetësit e fundit të një qasjeje racionale ndaj politikave.

Në punën e tyre ata përdorin arsyetimin logjik në lidhje me faktet, opinionet dhe vëzhgimet për të arritur në përfundimet e tyre.

Sidoqoftë, përfundimet e studiuesve të politikave nuk janë ndjekur gjithnjë nga klientët e tyre. Ju nuk duhet të kërkoni shumë shpjegime për të parë pse.

Përveç qasjes racionale, ekspertët e administratës publike përshkruajnë tre qasje të tjera qasja politike, e cila konsiston në një luftë pushteti midis partive të ndryshme, qasja kulturore, e bazuar në pranimin në shoqëri, dhe qasjen institucionale. qasje e bazuar në praktikat ekzistuese, rregullat dhe institucionet.

Këto qasje të tjera tregojnë pse vendimet e politikës mund të rezultojnë ndryshe nga sa studiuesit do të dukeshin logjikë. Ju gjithashtu mund të thoni që vendimmarrësit (pjesërisht) kanë një logjikë të ndryshme.

Vendimet e tyre janë lehtësisht të ndjekura nga ajo logjikë tjetër. Nga ato qasje të tjera, qasja racionale shpesh portretizohet si karikaturë dhe këtu qëndron rreziku i margjinalizimit të kësaj qasje.

Kjo mund të ketë efektin e bërjes së politikës më pak të suksesshme sesa mund të jetë sepse njohuritë dhe informacionet përkatëse kanë pak ndikim në procesin e politikës.

Prandaj, shtrohet pyetja se çfarë puna e studiuesve të politikave mund të kontribuojë në zhvillimin e politikave.

Duket se analizat e tyre trajtohen në mënyrë arbitrare, me politikanë që nuk kanë turp të përdorin analizat e tyre vetëm kur është i përshtatshëm për ta, dhe kur nuk është kështu, duke e lënë analizën e tyre si një mendim tjetër që mendimet e tjera mund të kundërshtohen vënë Kjo jo vetëm që hedh hulumtimin e politikave në dritën e gabuar, por gjithashtu ofron mundësi të humbura për politikanët.

Në disertacionin e saj tregon se çfarë kontributesh pozitive mund të bëjnë njohuritë në procesin e politikës, nëse merrni një qasje të mirë.

Nëse njohuritë përfshihen në një mënyrë pak a shumë të natyrshme në procesin e zhvillimit të politikave dhe zbatimin e politikave, ose me fjalë të tjera nëse njohuritë janë të integruara në një proces të zhvillimit të politikave interaktive, politika më e mirë do të dalë në kuptimin e: më efektive për shoqërinë, më pak kostot, efektet anësore më pak të kundërta, më të drejta për qytetarët dhe bizneset, sa më shumë që të jetë e mundur në përputhje me politikat e tjera. Jo vetëm që politika është më e mirë nga këndvështrimi i logjikës së studiuesit, por edhe nga logjika e politikanëve, palëve të interesuara dhe qytetarëve në përgjithësi.

Duke integruar zhvillimin e politikave dhe hulumtimin e politikave (në një farë mase), qasja racionale mund të vijë vetë më mirë, e cila nuk është në kurriz të qasjeve të tjera, por përkundrazi i forcon ato.

Ky artikull jep një shpjegim të hollësishëm se pse kjo do të funksionojë mirë për cilësinë e politikës së qeverisë.

Studiuesit e politikave zakonisht kryejnë punën e tyre në një distancë të konsiderueshme nga procesi i politikës, në mënyrë që puna e tyre të mos depërtojë lehtësisht në atë proces. Edhe studiuesit e brendshëm në organet e politikave bëjnë punën e tyre në një shkallë të caktuar izolimi.

Kjo e bën të lehtë përmbushjen e kritereve të cilësisë që studiuesit e politikës i imponojnë vetes (shih Van Hoesel, 2009, për shembull), por më pak me kriteret që kanë të bëjnë me përdorimin e rezultateve dhe analizave të tyre.

Zyrtarët e politikës janë në qendër të procesit të politikave, por zakonisht kryejnë punën e tyre në një distancë të konsiderueshme nga burimet e njohurive, që do të thotë se ekziston rreziku që ata të mos i marrin njohuri / informacione përkatëse.

Hulumtimi në tavolinë që ata drejtojnë vetë siguron që burimet përkatëse të njohurive përdoren gjithmonë në një masë të caktuar, por në shumë raste kjo është megjithatë nën-nivele.

Nëse ata mund të angazhojnë studiues të politikave përmes detyrave të kërkimit, kjo do të jetë shumë më mirë, por akoma ekziston problemi që kontakti me ata studiues të politikave nuk është shumë intensiv.

Stafi i politikës zakonisht kryen punën e tyre në një distancë të madhe nga fusha dhe / ose praktika. Për më tepër, shpesh ka pak kohë për bashkëveprime me palët e interesuara, zbatuesit, klientët dhe qytetarët.

Përfshirja e studiuesve të politikave në shumicën e rasteve do të thotë që kontaktet sistematike bëhen me këtë fushë, e cila mund të sigurojë një kompensim, por edhe atëherë vetë personeli përkatës i politikës ka pak kontakte të drejtpërdrejta me fushën.