Pse është i rëndësishëm patriotizmi demagogjikë i liderit
Kosova ka një vetëdije të fortë, të nënshtruar kombëtare, por në të njëjtën kohë po lufton me një krizë identiteti.
Shumë njerëz mendojnë se baza për demokracinë tonë, historia se kush jemi "ne" është nën presion.
Ka shumë arsye për këtë: globalizimi i ekonomisë, i cili shkëputet gjithnjë e më shumë nga komunitetet lokale që i siguruan asaj korniza morale dhe institucionale; dhe gjithashtu krijimi i grupeve të mëdha të njerëzve me kulturë, vlera dhe besnikëri të ndryshme, nga të cilat nuk është gjithmonë e qartë se në çfarë mase ata duan të bashkohen me "ne" tonë. Propagandimi politik i patriotizmit modest mund të luajë një rol lidhës në këtë.
"Unë do të jem PRESIDENTI I PATRIOTVE dhe jo nacionalistët!", Tha Emmanuel Macron gjatë luftës zgjedhore franceze.
Me këtë ai dëshironte të distancohej nga Marine Le Pen, duke mbajtur në vëmendje fjalët e paraardhësve të tij De Gaulle ("Le patriotizmi, djali c’est synues paguan. Le nacionalizmi, c'est détester celui des autres.")
Dhe Mitterrand ("Le nacionalizmi, c'est la guerre! '). Si një i huaj, Macron fitoi një fitore shkatërruese, në përputhje me fitoret e mëparshme antikrijuese të Trump dhe avokatët e një Brexit. Ndërkohë, çështja e legjitimitetit dhe e ardhmja e identitetit tonë kombëtar po shfaqet kudo në Evropë.
Liderët e shqetësuar të paralajmërojnë për nacionalizëm ndaj shoqërisë së hapur për ta marr psuhtein me këtë demagogji patriotike.
Por, shpesh edhe kënaqësitë e kujdesshme për një rivlerësim të identitetit kombëtar së shpejti duket se vlerësohen si një murmuritje e mërzitur, një dreq gju për populistin, një hap prapa apo edhe një në rrugën e rrëshqitshme të urrejtjes, dhunës dhe përjashtimit.
Kushdo që argumenton për këtë është një "i mërzitshëm", ose dikush që i drejton ata për përfitime elektorale.
Disa njerëz marrin hundën për këtë, të rehatshëm duke menduar se janë në anën e duhur të historisë.
Por marrja e hundës është rrallë një reagim i ndjeshëm dhe asnjëherë një reagim i krishterë-demokratik, dhe i mërzitshëm nuk është dëshira për një histori pozitive se kush jemi.
Kosova dhe shoqëria e sajë ka një vetëdije të fortë, të nënshtruar kombëtare, por në të njëjtën kohë po lufton me një krizë identiteti. Shumë njerëz mendojnë se baza për demokracinë tonë, historia se kush jemi "ne" është nën presion.
Ka shumë arsye për këtë, globalizimi i ekonomisë, i cili shkëputet gjithnjë e më shumë nga komunitetet lokale që i siguruan asaj korniza morale dhe institucionale; duke zbuluar modelet tradicionale të roleve dhe marrëdhëniet që mbështesin identitetin,dhe gjithashtu krijimi i grupeve të mëdha të njerëzve me kultura, vlera, pikëpamje dhe besnikëri të ndryshme, nga të cilat nuk është gjithmonë e qartë se në çfarë mase ata duan të bashkohen me ne "ne" - ndërsa njerëzit që janë kryesisht të shqetësuar për të janë ende duke luftuar për të të gjejnë gjuhën dhe mënyrën e duhur për të ngritur pyetjet e ngritura nga kjo, ose edhe të krijojnë përshtypjen për të ndjekur një axhendë globale me interesa të tjera që është shkëputur nga 'ne'.
A mund të luajë një rol lidhës përhapja e patriotizmit modest? Pyetja që duhet të shtrojmë gjithashtu veten është se çfarë ndodh nëse e injoroni temën më tej (ose të djathtën ekstreme), dhe cilat janë alternativat.
Si mund t’i drejtohemi formave të shëndetshme të atdhetarizmit pa nxitur atë të gabuar? Madje, apo edhe personi që mendon se kërkesa për atdhetarizëm sjell rreziqe, duhet ta pyesë atë.
Për të përparuar në jetë, njerëzit ndjekin ambiciet dhe interesat e tyre, por ata vazhdimisht duhet të punojnë së bashku në mënyra që gjithashtu e kufizojnë atë përpjekje, përndryshe do të bëhet një kaos i cili nuk ka dobi për askënd.
Një shoqëri mund të lulëzojë vetëm nëse anëtarët janë të përkushtuar për të mirën e përbashkët, janë të gatshëm të bëjnë sakrificat që kjo sjell gjithmonë, dhe ndërkohë mund ta përjetojnë edhe si kuptimplotë.
Kjo është e mundur, veçanërisht nëse ata mendojnë se po mbajnë diçka që e duan dhe që mendojnë se është e vlefshme.
