Shkruar nga Ali Hertica

Ky model është një propozim, një skicë. Qasja praktike mund të diskutohet, por parimi është shumë i fortë: organizimi i konsultimeve politike për tema neutrale, zgjedhja e organizatorëve dhe moderatorëve të debateve dhe dhënia e qytetarëve, si qytetarë të angazhuar, si sipërmarrës ose si përfaqësues të një organizate, mundësinë për të marrin pjesë në ato debate tematike. Jo çdo qytetar do të dëshirojë të marrë pjesë.

Me kusht që sistemi të jetë i tejdukshëm, për shumë njerëz njohuri që ata mund të marrin pjesë nëse dëshirojnë është e mjaftueshme për të pasur besim në sistem.

Dhe nëse nuk u pëlqen rezultati i një debati lokal apo global, ata e dinë që ekziston mundësia për t'u lidhur në çdo kohë.

Mos harroni se mendimi tjetër i vogël që sugjerova në tekstin e mëparshëm: supozoni se ka një debat politik demokratik për një çështje që ndikon disi tek ju.

Nuk ka rëndësi se çfarë rëndësie apo si ndikon tek ju, por ndihmon nëse mbani mend diçka konkrete.

Atëherë supozoni se rezultati i këtij debati nuk është ai që ju do të dëshironit apo shpresonit, por që ju e pranoni vendimin sepse e dini që ajo erdhi në një mënyrë të drejtë.

Unë e quaj këtë mundësi kriterin përfundimtar për demokracinë: demokraci që frymëzon besim, jo ​​në bazë të premtimeve ose rezultateve, por për shkak të metodës së saj.

Argumenti im është që sistemi ynë aktual i demokracisë nuk mund të krijojë atë besim, dhe modeli i demokracisë diskutuese siç propozohet më lart mund.

Entuziast për këtë model dhe keni ndonjë ide tjetër për të? Atëherë na tregoni. A jeni skeptik për përballueshmërinë e tij?

Kështu që na tregoni, por unë ju sfidoj të shkoni përtej kritikave stereotipe që tashmë ekzistojnë.

Kritika e parë stereotipike është se demokracia e diskutueshme mund të çojë vetëm në kazermat e të folurit që, për shkak të pikëpamjeve gjerësisht të ndryshme, nuk mund të çojnë kurrë në konsensus dhe veprim.

Kjo kritikë mund të kundërshtohet në dy mënyra. Së pari, mund të imagjinohet se një debat i organizuar mirë i diskutueshëm është gjithashtu një debat që mbetet afër realitetit, dhe vetëm për shkak se besimi në debat "është ndërtuar në metodë", një vendim mund të ketë një cilësi më të lartë, në kuptimin që gjithmonë do të kishte mbështetje të gjerë për t'i dhënë asaj një shans.

Për vendime që nuk janë lehtësisht të kthyeshme (siç është për punët e mëdha të infrastrukturës), si nënshtetësia ashtu edhe cilësitë e organizatorëve dhe moderatorëve mund të jenë garanci për të arritur në vendime konkrete në kohën e duhur. Mënyra e dytë për të hedhur poshtë kritikat është thjesht duke deklaruar se aktualisht nuk ka argumente bindëse se pse sistemi ynë aktual i demokracisë nuk do të ishte një pikë bisedimi.

Kritika tjetër dihet gjithashtu: qytetarët thuhet se janë të informuar në mënyrë të pamjaftueshëm dhe nuk kanë ekspertizë dhe njohuri teknike për të qenë në gjendje të bëjnë peshë në vendimmarrje.

Kjo kritikë gjithashtu mund të kundërshtohet lehtësisht. Fillimisht, diskutimi gjithmonë do të kuptohej si një proces mësimi për të gjithë pjesëmarrësit (gjë që nuk mund të thuhet për debate politike aktuale).

Së dyti, ne e dimë, natyrisht, që politikanët sot nuk janë gjithashtu gjithëpërfshirës dhe se ata janë të informuar nga këshilltarët e tyre dhe shërbimet e studimit.

Procesi i këshillimit dhe hulumtimit në demokracinë diskutuese do të ishte së paku transparent dhe reflektues, sesa një mjet për pozicionim strategjik.

Së treti, qytetarët nuk janë 'thjesht qytetarë', por si punonjës, sipërmarrës, shkencëtar, filozof, përfaqësues i OJQ-ve, mësues, nëna / babai i shtëpisë, punonjësi social, artisti, aktivisti,… vetë janë burime të ekspertizës thelbësore që përndryshe do të duhej të prezantohen në radhë të dytë. të kthehet në.

Për të qenë e qartë, pra, kritika për idenë dhe mundësinë praktike të demokracisë diskutuese është e rëndësishme dhe mund të pasurojë vetëm diskutimin.

Problemi, sidoqoftë, është se shumë skeptikë ngatërrojnë realistin e modelit në vetvete me realistin e probabilitetit që ai ndonjëherë mund të prezantohet.

Dhe në mesin e atyre skeptikëve janë edhe politikanët e sotëm që, jashtë ruajtjes së vetvetes, fshihen strategjikisht prapa asaj lloji të dytë të kritikës.

Në fund të fundit, kjo, demokracia e diskutueshme siç u propozua më lart kërkon një reformë totale të peizazhit tonë politik lokal, kombëtar dhe global (dhe të sistemit tonë kërkimor dhe arsimor) dhe për këtë arsye është idealist.

Por sot nuk ka asnjë justifikim pse proceset diskutuese nuk duhet të organizohen rreth temave të caktuara (siç është lëvizja apo energjia) si një "shtesë" në politikën ekzistuese vendore, kombëtare dhe ndërkombëtare dhe rezultati i të cilave nuk duhet të merret seriozisht.

Në fakt, ky lloj i "dritës së diskutimit të demokracisë" tashmë ekziston edhe sot. Fillohet përmes "proceseve të pjesëmarrjes" nga qeveritë politike "klasike" .