Shkruar nga Ali Hertica

Shumë parti social-demokrate evropiane gabimisht supozojnë se rënia e tyre zgjedhore lidhet me ngritjen e partive populiste (radikale) të krahut të djathtë. Por njëra është e ndarë nga tjetra.

Për t'u bërë sërish të suksesshëm, ata nuk duhet të përqendrohen te imigracioni – në përgjigje të populistëve të krahut të djathtë – por duhet të sfidojnë parimet e shoqërisë neoliberale dhe të vendosin përsëri në qendër kërkimin e tyre të gjatë për barazi dhe solidaritet.

Në disa vende evropiane, socialdemokratët morën frymë të lehtësuar pas zgjedhjeve evropiane pasi partia e tyre shënoi rezultate më të mira se sa pritej, por këto përjashtime nuk e ndryshojnë faktin e dhimbshëm që partitë socialdemokrate kanë humbur terren për më shumë se dy dekada.

Vala nuk mund të ndryshohet duke qarë me shqetësimet populiste të krahut të djathtë për emigracionin. Ekziston nevoja për një ringjallje të vlerave të kahershme social-demokratike.

Midis përfaqësuesve të gardës së vjetër të qendrës së majtë, ka një shpjegim të thjeshtë për rënien e partive që ata drejtonin dikur: imigracioni.

Në intervistat e fundit me The Guardian, Hillary Clinton, Tony Blair dhe ish-kryeministri italian Matteo Renzi kërkuan që Evropa "të marrë një kontroll mbi migracionin" në mënyrë që të ndalojë të djathtën populiste. Ata nuk janë vetëm.

Mezi kalon një javë pa një kandidat apo kolumnist që bërtet se partitë qendrore mund të rimarrin pushtetin vetëm nëse mbyllin kufijtë.

Ky obsesion me emigracionin nuk është rastësi. Ai pasqyron besimin e përhapur se shfaqja e partive të reja (radikale) populiste të krahut të djathtë në të gjithë Evropën është përgjegjëse për stagnimin e partive kryesore (të majta) të qendrës – Partia Socialiste (PS) në Francë, Partito Demokratike (PD) në Italia, Sozialdemokratische Partei Deutschlands (SPD) në Gjermani, etj.

E ndihmuar nga një mesazh nativist apo edhe autoritar, e djathta populiste ka “vjedhur” zërin e klasës së vjetër punëtore. Rrjedhimisht, politikanët e qendrës së majtë po shtyjnë të hartojnë politika për të "rifituar" klasën punëtore. (Sipas këshilltarit të tij të atëhershëm në BE, Stephen Wall, kryeministri Blair ishte tashmë i shqetësuar për këtë në vitin 2001, sipas deklaratës: "E vetmja gjë që mund të më humbiste në zgjedhjet e ardhshme është imigrimi.")

Kjo pikëpamje nuk kufizohet vetëm tek Clinton dhe Blair. Në vazhdën e fitores së parakohshme të Donald Trump në zgjedhjet, shumë amerikanë përparimtarë përcaktuan se "Rripi i ndryshkut" mund të "ripushtet" vetëm nëse demokratët përqafonin shqetësimet e të bardhëve për imigracionin.

Vetë Clinton ka një histori të gjatë të deklarimit dhe votimit në Senat kundër imigrimit "të paligjshëm" dhe për "sigurinë kufitare" (duke përfshirë një gardh), ndërsa socialdemokratët e shquar evropianë kanë mbrojtur një "politikë realiste imigrimi" për të paktën një dekadë.

Që nga e ashtuquajtura krizë e refugjatëve të vitit 2015, këto shqetësime i kanë lënë vendin panikut të plotë. Udhëheqësit e partive socialdemokrate evropiane bien mbi njëri-tjetrin për të shprehur shqetësimet për emigracionin. Për shembull, vitin e kaluar kryetari i Partisë Socialiste belge, John Crombez, deklaroi troç se 'emigracioni në Evropë duhet të reduktohet' dhe kryetarja e SPD e dorëhequr së fundmi Andrea Nahles tha gjithashtu se vendi i saj nuk mund të pranojë të gjithë azilkërkuesit që janë 'në kufiri'. '.

Në Danimarkë, deklaratat e socialdemokratëve për imigracionin tani vështirë se dallohen nga ato të Partisë Popullore të ekstremit të djathtë – domethënë se muslimanët danezë jetojnë në 'një shoqëri paralele' dhe se imigrimi 'minon' shtetin danez të mirëqenies.

Ky ndryshim dramatik retorik nga partitë gjoja të qendrës së majtë është pjesë e një paniku më të gjerë në Perëndim vitet e fundit rreth asaj se si të ndalet përparimi i populizmit të krahut të djathtë (ose të djathtës radikale populiste).

Përgjigja, sipas opinionit popullor, artikulohet nga një numër në rritje akademikësh dhe ekspertësh, shpesh nga e djathta ose nga qendra politike: nëse ata nuk kujdesen për 'votuesin e majtë' dhe ngadalësojnë imigracionin, social- partitë demokratike do të shemben. Disa akademikë madje mbrojnë hapur politikën e identitetit të bardhë.

Argumenti se qëndrimi më i ashpër ndaj imigracionit do të rigjallëroj partitë social-demokrate – dhe do ta kthejë të djathtën ekstreme në kafazin e saj – mbështetet në dy keqkuptime themelore, të cilat nga ana e tyre pasqyrojnë një keqkuptim më të gjerë të rolit historik të partive të qendrës së majtë.

Keqkuptimi i parë është supozimi i përhapur gjerësisht se rritja e populizmit të krahut të djathtë dhe rënia e partive klasike të qendrës së majtë janë dy anët e së njëjtës medalje .