Mbikëqyrja e përmbylljes
Shkruar nga Albin Kurti
Pavarësia e shpallur me 17 shkurt 2008 po të quhej pavarësi e kontrolluar nuk do ngjante aq e vlefshme. Një pavarësi që do të mbiemërohej si e kontrolluar, më parë sesa entuziazëm e gëzim, te njerëzit do të ngjallte kujdes e skepticizëm.
Ata nuk do të festonin por do të prisnin të kuptonin se cila është domethënia praktike dhe konkrete e kontrollit. Ata do të hamendeshin se sa pavarësi mbetet nga kontrolli e pas kontrollit (të pavarësisë).
Fjala kontroll ka një kuptim të fortë të intervenimit të vazhdueshëm, madje fizik, mbi një situatë a proces socio-politik. Te figura imagjinative e shprehjes pavarësi e kontrolluar ka më shumë kontroll sesa pavarësi. Pavarësia e kontrolluar nuk është pavarësi e kontrolluar por kontroll mbi pavarësinë. Dhe, kontrolli mbi pavarësinë është veçse pavarësi e kontrolluesit.
Prandaj nuk e quajtën pavarësi e kontrolluar por pavarësi e mbikëqyrur. Mbikëqyrja tingëllonte shumë më butë dhe gati nuk dëgjohej pas shqiptimit të fjalës pavarësi. Mbikëqyrja është këqyrje prej sipër, shikim nga lart. Mbikëqyrja bie te regjistri i shqisës së shikimit për dallim prej kontrollit që i përket regjistrit të shqisës së prekjes duke mos u kufizuar as aty.
Pra, do të na shikojnë prej lart neve të pavarurve. Kaq. Smund të jetë gjë e keqe kjo, përveç nëse nuk jemi bestytë që i frikësohemi syrit të keq, apo jo? Nëse shpallja e pavarësisë së kontrolluar do të përjetohej si shpallje e kontrollit, nuk mund të thuhet krejt njësoj që shpallja e pavarësisë së mbikëqyrur është shpallje e mbikëqyrjes, apo jo? Funksionalisht, mbikëqyrja ishte eufemizëm i sukseshëm për kontrollin.
Mirëpo, kjo pavarësi e mbikëqyrur duhej jetuar tash. Institucionet dhe shoqëria, politika dhe ekonomia, do ta testonin e sprovonin mbikëqyrjen e pavarësisë së mbikëqyrur. Realiteti jetësor i mëtutujeshëm do të ndeshej me strukturën e re juridike. Ajo që do të bëhet dhe ajo që sdo të bëhet shndërrohen në kuptimin e asaj që është. Domethënia e mbikëqyrjes mbushej me përmbajtje që vinte prej muajve e viteve të jetesës në pavarësinë e mbikëqyrur të Kosovës.
Kuptimi i mbikëqyrjes ishte rikuptimësim karshi asaj që ishte menduar se paraqet mbikëqyrja atëherë kur u shpall pavarësia e mbikëqyrur. Çfarë ishte imagjinuar si mbikëqyrje transformohej nga ajo që jetohej nën mbikëqyrje. Realiteti është rikuptimësim sigurisht që mbikëqyrja doli të jetë më shumë se mbikëqyrje, sepse mbikëqyrja ishte kontroll dhe kontrolli ishte quajtur mbikëqyrje.
Mospërdorimi i fuqive ekzekutive të PCN-së mbi Qeverinë dhe institucionet e tjera ishte dëshmi e kontrollit dhe jo e mbikëqyrjes. Ose, më saktë, arritje e mbikëqyrjes ideale, pra e kontrollit përmes vetëkontrollit, e vetëcensurës që e bën të panevojshme censurën, e shikimit që maskon sytë, e shikimit pa sy.
Mbikëqyrja e pavarësisë e dominoi pavarësinë e mbikëqyrur. Të gjithë e morën vesh sepse të gjithë e panë. Katër vjet e gjysmë pas shpalljes së pavarësisë më shumë shikohej mbikëqyrësi prej poshtë sesa që shikonte ai prej lart. Duhej bërë diçka. Dhe, vetëm një gjë mund të bëhej: pavarësia duhej rishpallur. 10 shtatori 2012 është dita e pavarësisë së Kosovës. 17 shkurti 2008 është dita e pavarësisë së mbikëqyrur. Rrjedhimisht, 10 shtatori 2012 është dita e përmbylljes së mbikëqyrjes.
Kësisoj, çështja u bart nga konotimet e mundshme kuptimore të fjalës mbikëqyrje tek ato të fjalës përmbyllje. Pasi që u pa se mbikëqyrja na paska qenë kontroll, në vijim mbetet të shihet se çfarë ka qenë kjo përmbyllja. Pra, cila është domethënia e saj, për tu përmbyllur hamendjet se sa mbikëqyrje mbetet nga përmbyllja e pas përmbylljes së mbikëqyrjes (së pavarësisë).
Ndërkohë, vazhdon festa e rishpalljes së pavarësisë e cila nuk paraqet festimin e ndonjë ndryshimi jashtë festimit. Festimi është ndryshimi. Sepse, festimi me 10 e 11 shtator është i vetmi ndryshim i këtyre dy ditëve, dhe i ditëve të ardhshme, prej 9 shtatorit dhe ditëve paraprake. Festimi është esenca. Sepse, festimi është rikthimi i mbikëqyrjes si mbikëqyrje e përmbylljes.
Festimi i rishpalljes së pavarësisë është porsi festimi i vitit të ri. I vetmi dallim ndërmjet 1 e 2 janarit krahasuar me 31 dhjetorin është festimi. Asgjë më shumë, asgjë tjetër. Ndryshim i reduktueshëm në festimin për ndryshimin që nuk është. Nuk po festohet ndryshimi. Festa është ndryshimi. Po festohet festa. Viti i ri, pra. Festim (i ri) i festës (së vjetër). E kemi parë diku? Jo, e kemi parë këtu.
Prandaj 10 shtatori 2012 nuk mund të jetë ditë historike. Sepse viti i ri nuk mund të jetë ditë historike. Viti i ri e dimë se do të ndodhë. Dhe, kur ndodh viti i ri nuk kemi ndodhi. Viti i ri nuk shkon sepse vjen. Viti i ri vjen sepse shkon. Kjo shpallje flet më shumë për shpallësit sesa për atë që shpallet. Shpallësit e ditëve historike tashmë jetojnë në të ardhmen prej nga e kundrojnë të tashmen e historizuar.
Ata e fantazojnë librin e ardhshëm të historisë prej së tashmes së tyre ku mbyllen e hapen kapituj popujsh e vendesh. Autobiografinë (që nuk e shkruajnë) e ngatërrojnë me historinë (që do të shkruhet). Mbikëqyrja e së tanishmes është e sigurt vetëm duke ia shtuar mbikëqyrjen e historisë së ardhme. U përmbyll mbikëqyrja ndërkombëtare e pavarësisë? Mund të jeni të sigurt që u përmbyll veçse mbikëqyrja juaj e këtij teksti të pavarur këtu.