Shkruar nga Ali Hertica

Dekada e kaluar ka parë një rikthim të vërtetë të artit të angazhuar shoqërore. Në vend të përfundimit të historisë, ne kemi përjetuar një ristart të të gjitha lëvizjeve që dukej se e mundi pas një lufte të gjatë dhe shumë sakrifica njerëzore.

Shumë ‘neo-lëvizje “që dominojnë klimën e tanishme politike, të tilla si neoliberalizmit, neokonservatorizmin, neotribalism neoracism, dëshmojnë për këtë.
 
Një tipar goditës i kësaj  ringjallje e angazhimit në shkenc  është ndryshim në theksim nga kriteret e shkences klasike kuptim të tillë apo formë të kritereve të tilla si të ardhurat, performativiti apo edhe vlerën e shërbimeve.

Për një grup në rritje të artistëve, arti nuk ka më lidhje me atë që thotë ajo, paraqet apo reflekton, por se “bën” puna, shkaqet, efektet në kontekstin social në të cilin lëviz.

Në qendër të “bëjë një ndryshim” se si një veprim të veçantë artistike. Për “të bëjë një ndryshim” është në një interpretim tejet pragmatike dhënë në besimin se, duke pasur parasysh urgjencën e padrejtësisë shpesh pikëllues social, nuk ka nevojë për  deklarata, manifestive apo shprehje moralizues sublime të zemërimit moral.

Në të kundërtën, politika  ndjen nevojën për ndërhyrje konkrete  te artistet që menjëherë të përmirësojnë gjendjen e grupeve të caktuara në shoqëri, duke i ndihmuar ata për të mbijetuar në jetën e tyre të përditshme ose të thyhet një ngërç të veçantë shoqëror.

Tipiet  për këtë lloj arti të angazhuar është qëndrimi i saj jo të mirë, realizmi i tij ne politik  nëse ju aspirojnë përmirësim të menjëhershëm në fatin e viktimave, ju nuk keni të drejtë si një artist për të krijuar art të madh këtu sespe nuk ju lejon politka qe ju beni duke genjyar . Në përgjithësi, slogani është: më të lartë të artit , më shumë pragmatizëm të lutem!
 
Shembuj të artit të tilla pragmatike janë atje. Ajo mund të shkojnë nga organizimin e një lagje multikulturore të pafavorshme për të krijuar punësim për popullatën lokale dhe për të fuqizuar ato; ngritur një projekt në të cilën fëmijët, mes ristrukturimin neoliberale e lagjes së tyre, mund të hartuar objektet e tyresi  park; dizajnimin outbuildings të reja për tejkalimin e mungesës së hapësirës në shkolla nën-financuar; për të krijuar një monument kolektive për banorët e një lagje për të bërë rrugën për një zhvillim të ri.
 
Arti është parë si një mjet shumë efektive dhe inovative për të përmbushur detyrat tradicionale aktiviste, të ngjashme me krijimin në komunitetet e pafavorizuara një vetëdije e padrejtësisë për të cilat ata janë të ekspozuar çdo ditë, duke organizuar pakënaqësinë e tyre, hartimin e strategjive të politikanëve të ndikikuar, duke tërhequr vëmendjen e mediave e të tjera.

Edhe pse shpesh këta artistë përkushtohen në mënyrë të qartë kundër aktivistëve “të vërtetë”. Ky i fundit është akuzuar për mungesën e krijimtarisë apo të akuzuar për vendosjen e interesave të veta politike apo preferencat ideologjike mbi interesat e popullit.

Ajo është gjithashtu ku thekson mangësitë e gjuhën e aktivizmit, i cili do të çojë vetëm në polarizimin dhe është encapsulated plotësisht në lojë e bisedimeve në mes të qytetarëve dhe politikanëve.

Arsyetimi është se është më mirë që në fakt të realizohet  një biznes modest se sa për të vënë shumë të larta dhe në fund të fundit, për të zbatuar një proces të gjatë, një zgjim i vrazhdë në mënyrë që popullsia e prekur është ende duarbosh .
 
Është fisnik dhe nevojshme që artistët të ndërmarrë veprime të drejtpërdrejta kundër padrejtësive shpesh pikëllues të veçanta në këtë kohë. Por, kur bëhet fjalë për vlerësimin e efektivitetit të këtyre praktikave të kryera në rënien e tanishme më shumë fundamentale për ti trajtuar, ata shpesh dështojnë.

Një arsye për këtë qëndron në preokupimin me veprim të drejtpërdrejtë, menjëherë duan të “bëjmë atë që mund të bëjmë brenda mundësive.” Ndryshe aktivizmit tradicionale këta artistë nuk duan një afat-gjatë proceseve politike të fillojnë në të cilin “e pamundura është e kërkuar,” dhe se askush nuk e di nëse ajo përfundimisht do të rezultojë në një përmirësim të prekshëm për popullaten në fjalë.
 
Karakteristika të artit në fakt mohim i politikësduhet  ajo është mbi të gjitha në lidhje me mundësinë e një veprimi të caktuar. Këta artistë qëllimisht do të shmangur konfrontimin me autoritetet apo investitorët për shkak se ajo kërkon marrjen e lejeve ose fonde për të kryer veprimet e tyre kjo mund të komprometuar.

Pyetja se çfarë po ndodh në këtu dhe tani mund të bëhet dhe se si kjo është bërë në mënyrë më efikase është më e rëndësishme se zbulimin dhe luftimin e strukturave më të thella – disa ende në zemër të politikës.