Shkruar nga Ali Hertica

Nga sa më sipër është e qartë se kanalet e pjesëmarrjes së paku duhet të bëjnë të mundur diskutimet themelore.

Kur "kërkesa zyrtare" minimale gjithashtu nuk është problematik. Për shembull, tashmë është bërë e qartë që unë i konsideroj problematike fushatat elektorale tepër të personalizuara.

Për shembull, është me të vërtetë e rëndësishme të bëhesh kryetar i Bashkisë Antwerp, por a nuk zbehet aspekti i përmbajtjes në sfond.

I njëjti problem reflektohet në debatin për prezantimin e referendumeve  a jep zgjedhja ndërmjet ose kundër një vendimi të caktuar siguron garanci të mjaftueshme për një debat të plotë.

Një pyetje tjetër e rëndësishme është: kush mund të marrë pjesë? Ju menjëherë mund të thoni: e gjithë shoqëria, megjithëse menjëherë duhet ta nuanconi atë parim.

Perspektiva e parë është të bëjmë një dallim bazuar në moshën. Shtë e qartë se pjesëmarrja kërkon një pjekuri të caktuar. Vetëm,ku është kufiri?

Jo shumë kohë më parë, të rinjtë iu dha e drejta e votës që nga mosha 21 vjeç, tani kufiri është 18 dhe tashmë ka vota për të dhënë të drejtën e votimit për 16-vjeçarët.

Ju menjëherë mund të theksoni se ky është një "konflikt kufitar" dhe se kufijtë për të cilët është e mundur diskutimi janë të kufizuara. Kjo është e saktë, por pyetjet e tjera janë shumë më të vështira. A duhet të kenë të drejtë të votojnë shtetasit e huaj.

Kjo pyetje shkakton shumë polemikë. Për qytetarët e BE-së, të drejtat e plota të votimit mund të bëhen realitet në afat të gjatë.

Për kategorinë tjetër të shtetasve të huaj, gjërat janë më komplekse; ata nuk mund të shpresojnë menjëherë për mbështetje nga "më lart" si qytetarët e BE.

Sidoqoftë, duket se ka më shumë; mbase e drejta për të votuar për këta të huaj është kaq e vështirë pikërisht sepse janë kaq të çuditshme. Ju prireni ta bëni atë përcaktim nëse ndiqni prezantimin e debatit.

Me 'të huajt' nuk mendojmë aq shumë për holandezët, gjermanët apo amerikanët me një model vlerash perëndimore, por për aziatikët ose afrikanët, me tradita të ndryshme.

Nga një komunitarizëm i frikshëm konservator ju mund t'u mohoni këtyre të huajve të drejtën e votës, sepse ata nuk ndajnë "standardet tona". Modeli i vlerës së përbashkët formon më pas një tërësi të pakalueshme.

Nga një këndvështrim më dinamik, ju thjesht mund të thoni se këto grupe do të shkaktojnë një zhvendosje të caktuar në modelin tonë të vlerave dhe nuk ka asnjë arsye themelore për t'u mohuar atyre të drejtën e votës.

Nga një këndvështrim liberal, ju gjithashtu mund të përdorni argumentin konservator kundër ligjit të imigracionit , megjithëse në një formulim paksa të ndryshëm: për shkak të rëndësisë themelore të vlerave tona liberale-demokratike, të drejtat politike (ose, për shembull, dhënia e kombësisë) nuk mund të mblidhen në grupe që nuk ndajnë traditat tona, ose vetëm në një masë të kufizuar.

Me këtë koment të fundit ne kemi arritur në pikën fillestare të këtij kontributi. Pyetja kryesore atëherë është,deri në çfarë mase ideologjitë (akoma) mund të luajnë një rol në një shoqëri liberale-demokratike?.Apo edhe më saktë, sa unanimitet filozofik apo diversitet është i dëshirueshëm në shoqëritë tona demokratike.

Unë mendoj se një dallim mund të sjellë një qartësi të caktuar. Unë përmenda më herët se parimet liberale nuk duhet të vihen në dyshim.

Në masën që këto parime janë të përfshira në një numër të drejtash dhe lirish themelore, ato ofrojnë një kornizë efektive në shoqërinë tonë pluraliste.

Nëse gjithmonë caktoni një vend të spikatur për 'rëndësinë e shoqërisë' - interpretuar në përputhje me modën mbizotëruese ideologjike - atëherë parimet liberale kërcënojnë të bëhen jo më shumë se një kuti boshe. .

Siç kemi theksuar, problemi i demokracisë liberale është mjaft politik. Në praktikë, gjendja neutrale shpesh duket se përjashton pikëpamjet e lidhura me vlerën nga diskutimi.

Ai i drejton ata në sferën rreptësisht personale të jetës, ku ata humbasin një pjesë të madhe të rëndësisë së tyre dhe bëhen fjalë për fjalë të pakuptimta.

Në fund të fundit, idealet liberale të tolerancës, pluralizmit dhe hapjes humbin shumë vlerë si rezultat. Shtë pikërisht në atë nivel politik që diskutimet ideologjike duken si domosdoshmëri. Qasja komunitare nuk shërben për të imponuar një model vlerash, përkundrazi.

Një qëndrim kritik ndaj vlerave tona dhe atyre të të tjerëve, shoqëruar me pjesëmarrje maksimale, e mban gjallë vetëdijen se për këtë arsye ne jemi më të lidhur sesa përmes një numri marrëveshjesh ligjore.

Ky lidhës nuk është një e vërtetë fikse, sipërfaqësore, por një konsiderim vazhdimisht i konsiderueshëm i asaj që ne konsiderojmë të dashur.

Teoria e Drejtësisë së Rawls (1971) është ndoshta shembulli më i njohur i këtij këndvështrimi liberal. Rastësisht, është mirë të përshkruani John Rawls si një demokrat social që dallon ndryshimin midis politikës së partisë dhe filozofisë.