Shkruar nga Avni Tafili

Kjo është thirrja e shumë udhëheqësve atdhedashës. Jo kështu e plotë. Pjesën e dytë e thonë në heshtje.

E duan atdheun më tepër se veten kur të kenë plotësuar të gjitha nevojat e tyre. Kur të kenë ngritur pallate e një jetë superluksoze.

Kur të kenë stërngirë egot e tyre. Kur të jenë lodhur nga stërngopja, më duar në bark, thonë: “Sa shumë të duam atdhe”.

Aq shumë e duan atdheun, sa s’lënë ditë e festë kombëtare pa shënuar e festuar. S’lënë cep flamur kombëtar pa vendosur.

S’lënë këngë patriotike pa kënduar e buçitur. S’lënë fjalë të bukur pa thurur e thënë për dëshmorët e kombit.

S’lënë gjë pa bërë për të ngritur lart lavdinë e martirëve të lirisë! Këtë e bëjnë të ngopur. Jo të uritur e të djersitur.

Janë atdhetarë të mëdhenj, atdhedashës të pashoq. E duan shumë atdheun dhe bashkatdhetarët e tyre.

Dhe këtë, pasi t’i kenë arritur të gjitha “gjërat e tyre” në jetë! Qoftë edhe mbi gjakun e dëshmorit, mbi djersën e punëtorit, e mbi lotin e të riut.

Me thirrjet e tyre, “Të duam atdhe... por më tepër veten”.